Τα ποτα διπλα στη θάλασσα. Το στριφτο να σιγοσβηνει αναμεσα στα δάχτυλα. Βαρετό πια. Αλλη μια τζούρα. Μια βαθιά τζούρα και αναφυσημα για να κανω ντουμάνι. Μετα αλλη μια. Γυρνώντας να παρω μια γευση απο το ποτο, μου ηταν αδυνατο να μη προσεξω ολο το κοσμο γυρω μου. Για λιγο σκεφτεσαι, "Ποσο καλα ειναι οταν εχεις τα ματια σου κλειστα. Δεν χρειαζεται να δεις πιο περα απο σενα". Αλλα δεν ειναι ευκολο, οσο ακουγεται. Ψαχνεις την πραγματικοτητα. Γυρναω ολογυρα και παρακολουθω. Ειμαι πιο μεγαλος απο τους μεγαλυτερους και πιο μονος απο τους πιο μονους. Σκεφτομαι πως η σιωπη εχει φωνη. Οταν δεν μιλας για καμποση ώρα, σκεψεις με ανεξελεκτες προτασεις ερχονται απο το πουθενα.
Πως μου ηρθε και αυτο. Θυμαμαι τις λιγες στιγμες οταν δεν ειμουν μονος. Υστερα κατι αλλο. Μετα την μελαχροινη που βρισκεται δυο τρεις ξαπλωστρες πιο πισω. Οι γυναικες την μοναξια την εχουν κανει προοικα τους. Τα βραδια την ντυνουν, τη στολιζουν να δειχνει γοητευτικη, σεξυ, επιθυμιτη. Νομιζω το λενε και ανασφαλεια. Μα η ανασφαλεια μονο ανασφαλεια θα φερει. Ισως να ηταν θεμα για να πιασω κουβεντα μαζι της αυτο, αφου το πιθανοτερο ειναι οτι καποιο αλλο μερος του μυαλου μου αυτο σχεδιαζε.
Ξαπλωνω παλι και κλεινω τα ματια σαν να λεω αντιο σε ολες μου τις σκεψεις. Δεν βοηθαει να σκεφτεσαι ασυμαντα πραγματα μονος με τον ηχο των κυμματων και ενα ποτο.
No comments:
Post a Comment